In 1916 heeft Noord-Holland nog éénmaal last van grote overstromingen. Daarna verandert de oostkant van de provincie van karakter door de Zuiderzeewerken. Het eiland Wieringen wordt verbonden met het vasteland via de Amsteldiepdijk (1924). Met de bouw van deze dijk wordt geoefend voor het echte werk, de aanleg van de Afsluitdijk in de Zuiderzee (1932). Hiermee wordt in zekere zin een situatie uit de prehistorie hersteld. De zee en het zoute water worden uit de noordelijke helft van Noord-Holland verdreven, Wieringen is geen eiland meer en het water tussen Noord-Holland en Friesland is weer zoet, net als het Almere destijds. De Wieringermeer die in 1930 is ingepolderd is prima landbouwgrond en biedt vele boerengezinnen een bestaan. De stadjes aan de Zuider­zeekust van Noord-Holland verliezen hun economische basis, de visserij, en een stuk identiteit doordat ze geen directe toegang tot de zee meer hebben. Het land wordt wel steeds veiliger. De gevaarlijke Zuiderzee is getemd en het land hoeft nu ‘alleen’ nog maar droog te worden gehouden door bemaling. Alleen door inundaties in de oorlogsjaren en de stormramp van 1953 zullen nog delen van de provincie onder water komen te staan.

In de loop van de 20ste eeuw ontwikkelen de Noord-Hollandse vissersdorpjes aan de Noordzeekust zich als belangrijke badplaatsen. Vissershuisjes maken plaats voor strandpaviljoens en hotels die het nieuwe gezicht in de duinen bepalen van dorpjes als Zandvoort, Egmond, Bergen aan Zee, Callantsoog en Huisduinen. In de crisis­jaren tussen de Eerste en Tweede Wereldoorlog worden op de ‘woeste gronden’ van onder meer de duinen op grote schaal bossen aangeplant, die de aanblik van het kustgebied sterk beïnvloeden.